Johan Pas ( - )
Biography
The exhibition which contains both documents as works of art derives of the research by art historian Johan Pas who also is the author of an accompanying publication about the ICC. This book, being an edited version of his doctoral tract, will contain, in addition to a readily surveyable chronicle of all presentations at the ICC and activities with regard to visual arts in the period between 1970-1990, both text and illustrations and will, in this manner, also function as a reference work. --http://www.muhka.be/toont_beeldende_kunst_detail.php?la=en&date=&id=98&subbase=actueel&jaartal=&jaargang=&letter=&person_id=&work_id= [Mar 2005]Aspects of contemporary art in Belgium 1970-1985
Carlos Ginzburg, Latin American Prostitute (holding a statement [Qu'est ce l'art? Prostitution.] by Baudelaire), performance in het ICC, 1974 foto ©archief ICC/MuHKA
exhibition at the MuHKA, Antwerp
Dear ICC 18 dec 2004 - 27 feb 2005
Aspects of contemporary art in Belgium 1970-1985
During the seventies and the early eighties, the ICC was an intermediary between a progressive art praxis and the ill-at-ease public, as well as an alternative platform for the production and the presentation of -amongst other things- recent conceptual art, installations, video, happening and performance.
A critical reflection on the function of this institution throws another (for ‘historical’) light on different contemporary problematic issues in the museum world as of today with regard to interdisciplinarity, production facilities, social positioning and dealing with the museum public. At the same time, the project suggests a possible interaction with and opening of an important body of archives which, at present, is still drifting in between archaeology and actuality.
with works and/or documents by a.o. vito acconci, laurie anderson, alessandro, artworker foundation, ben, conny beckley, fred bervoets, guillaume bijl, guy bleus, marcel broodthaers, daniël buren, james lee byars, andré cadéré, jacques charlier, leo copers, cel crabeels, thierry de cordier, raoul de keyser, paul de vylder, daniël dewaele, luc deleu, denmark, yves de smet, robert devriendt, danny devos, michael druks, lili dujourie, benni efrat, pieter engels, filip francis, jonah friedman, jef geys, marc ghens, dan graham, michael harvey, pieter kortekaas, joseph kosuth, marie-jo lafontaine, jacques lennep, jacques lizène, bernd lohaus, lea lublin, brice marden, gordon matta-clark, danny matthys, guy mees, ludo mich, antonio muntadas, jacques louis nyst, orlan, ria pacquée, panamarenko, fabrizio plessi, reindeer werk, maurice roquet, guy rombouts, susan russell, jean-michel sanejouand, buky schwartz, sosnowski, narcisse tordoir, niele toroni, boy & erik stappaerts, nicolas uriburu, thé van bergen, patrick van caeckenbergh, hubert van es, johan van geluwe, anne-mie van kerckhoven, philippe vandenberg, frank van herck, raoul van den boom, wout vercammen, bill vazan, jan vercruysse, marc verstockt
curator: johan pas
NEARLY PRESENT, JUST PAST
Een project van Cel Crabeels over een paviljoen van Dan Graham If I were young, I would destroy a Dan Graham piece, I would smash the goddamn Dan Graham piece. (Dan Graham in een vraaggesprek met Hans Ulrich Obrist, 2001, in: Hans Ulrich Obrist, Interviews, vol. I, Charta, Milaan, 2003, p. 339)
A project by Cel Crabeels on a pavillion by Dan Graham
If I were young, I would destroy a Dan Graham piece, I would smash the goddamn Dan Graham piece. (Dan Graham in een vraaggesprek met Hans Ulrich Obrist, 2001, in: Hans Ulrich Obrist, Interviews, vol. I, Charta, Milaan, 2003, p. 339)
De publieke ruimte bevat de belofte van het paradijs, maar blijft steeds een slagveld. Beheerst door politici, ontworpen door urbanisten en gestoffeerd door kunstenaars, vormt ze een utopisch voorstel tot de ideale democratische omgeving. Het publiek heeft slechts drie opties om met dat voorstel om te gaan: accepteren, negeren of reageren. Dat laatste kan de vorm aannemen van beschaafd protest (petities), verbeteringen (graffiti) of vernietiging (vandalisme).
Public space holds the promise of paradise, but will always remain a battlefield. Governed by politicians, designed by urbanists en decorated by artists, it forms a utopian proposition towards the ideal democratic surrounding. The public has but three ways of dealing with this proposition: accept, ignore or react. Reaction can take the form of civilized protest (petitions), corrections (graffiti) or destruction (vandalism).
Het laatste overkwam het kunstwerk‘Funhouse for Children’(1998) van de Amerikaanse kunstenaar Dan Graham (°1942). Speciaal geconcipieerd voor het heraangelegde Sint-Jansplein, overleefde het zijn inhuldiging niet lang. Kort daarop werd glazen paviljoen met zwaar beschadigd, en nog tijdens de herstellingswerken definitief vernield. De runineuse restanten van de minimalistische constructie werden daarop verwijderd en tijdelijk opgeslagen. In samenspraak met de kunstenaar werd vervolgens een alternatieve locatie gezocht.
The latter happened to ‘Funhouse for Children’(1998), a work of art by the North American artist Dan Graham (°1942). Especially designed for the renovated Sint-Jansplein,the work hardly survived its inauguration. The glass pavillion was severly damaged and while restoring it, destroyed beyond repair. The battered remains of this minimal construction were removed from the square and temporarily stored. By mutual agreement/In consultation with the artist, it was decided to find an alternative location for the work.
Rond deze tijd (september 2004) herrijst het ‘Funhouse for Children’ op een groene gazon in het Middelheim-museum. Daar is het niet meer omringd door lawaaierige cafe’s, winkels en auto’s, maar door stomme sculpturen en ritselend struikgewas. De context is gewijzigd van een druk stadsplein tot een idyllisch museum. ‘Funhouse’ is een ander kunstwerk geworden (en heet nu overigens‘ Belgian Fun’). Ligt met het glazen paviljoen, ook de utopie van kunst in de publieke ruimte aan diggelen?
Around this time (Sept 2004), the ‘Funhouse for Children’ is resurrected on the green lawns of the Middelheim museum. Now, it stands surrounded by stupid sculptures and rustling shrubbery instead of noisy bars, car traffic and shops. The context has changed from a busy city square to an idyllic museum. ‘Funhouse’ has become a different work (and moreover is now called ‘ Belgian Fun’). Has the utopia of art in the public space been shattered, just like the glass pavillion?
De Antwerpse kunstenaar Cel Crabeels (°1958) wil de veelzeggende metamorfose van het kunstwerk en de gebeurtenissen die er de aanleiding toe vormden, documenteren. De titel van zijn project‘Nearly Present, Just Past’, verwijst naar de notie ‘just past’ die de experimentele video-installaties van Dan Graham uit de vroege jaren zeventig karakteriseert. Graham maakte in die periode veelvuldig gebruik van video-opnames die afgespeeld werden met een korte tijdsinterval van enkele seconden, zodat de toeschouwer zichzelf en zijn omgeving als in een vertraagde spiegel zag.
The Antwerp based artist Cel Crabeels (°1958) has documented the allegorical metamorphoses of Dan Graham's piece and the events that led to it. The title of the project is ‘Nearly Present, Just Past’ and this title refers to the notion just past that characterized Dan Graham's early seventies video installations. At that time, Graham frequently used video footage that was being projected with short - just a few seconds - intervals of time, making the spectator feel that he was seeing himself and his surroundigs as in a slow-motion mirror (ik heb dit stuk, denk ik, in Parijs gezien (Beaubourg) en was behoorlijk onder de indruk))
I agree with Walter Benjamin, that we always have the ever new, which is always the replication of something, so we have collective amnesia about the just past or real history, zegt Graham daar recent over (Obrist, op.cit. p. 330) Die vertraagde waarneming vormt een metafoor voor de lotgevallen van het paviljoen en onze perceptie ervan: ‘Het paviljoen op het Sint-Jansplein heeft naar mijn mening niet lang genoeg bestaan om opgenomen te worden in het collectief geheugen; het was alweer verdwenen nog voor het bestond. Met mijn project geef ik het werk een tweede kans,’ zegt Crabeels.
I agree with Walter Benjamin, that we always have the ever new, which is always the replication of something, so we have collective amnesia about the just past or real history, zegt Graham daar recent over (Obrist, op.cit. p. 330). This slow motioned perception is a metaphor for the tragic adventure (?) of the Sint Jansplein pavillion, which - in my opinion - did not exist long enough to be absorbed into the public consciousness; it had already dissappeared before it existed. With my project, I am giving the work a second chance." says Cel Crabeels.
Hij beoogt naar eigen zeggen geen kritiek op de plaatsing van hedendaagse kunst in de openbare ruimte, maar integendeel een reflectie over de complexiteit van dit fenomeen. Dit gebeurt via foto’s van de opbouw, het kortstondige bestaan en de restanten van het kunstwerk (gemaakt door Cel Crabeels, Jan Kempenaers en Anne Daems), een knipselmap over de gebeurtenissen en een semi-documentaire videofilm met beelden, documenten en gesprekken.
In his own words, his aim is not to criticize the placement of contemporary art in public space, but - quite to the contrary - a reflection on the complexity of this phenomenon. This is achieved by way of photographs of the construction, het short-lived existence and the ruins of the piece (authored by Cel Crabeels, Jan Kempenaers and Anne Daems), a knipselmap (ik heb zelf geen woordenboek Ned-Eng) documenting the events and a quasi-documentary videofilm including images, documents and conversations.
Met ‘Nearly Present, Just Past’ transformeert Cel Crabeels ‘De Rode 7’ tot een tijdelijk archief over een verdwenen kunstwerk.
‘Nearly Present, Just Past’ temporarily transforms ‘De Rode 7’ into an archive of a dissappeared sculpture.
Johan Pas , september 2004 ‘Nearly Present, Just Past’ 2004
your Amazon recommendations