Renaat Braem
Related: modern architecture - Antwerpen
Key work: Oudaan tower, Antwerp, Belgium
Profile
Renaat Braem is regarded as one of the primary exponents of post-war architecture in Belgium. He completed his studies in architecture in his native town of Antwerp, with a visionary plan for the creation of a 'line city' 100 kilometres long, right through the heart of Belgium. As the only Belgian ever to do so, Braem was in 1936 apprenticed to Le Corbusier, who recommended him for CIAM membership the following year.
His career gained international renown in the 50s and 60s with the construction of several impressive housing estates in the cities of Antwerp, Brussels and Leuven. His office tower for the Antwerp civil administration, although still controversial, is currently considered as one of the most inspiring high-rise buildings in Belgium of the time.
Although his early creations were largely influenced by the CIAM ideology, Braem's architecture gradually adopted a more organic style, which is most apparent in his plans for private houses. Being an indefatigable theorist and polemist, the architect wrote history with his daring 1968 essay entitled 'Het lelijkste land ter wereld' [The ugliest country in the world], an accusation against the devastating effects of town and country planning in post-war Belgium.
Profiel
Renaat Braem, avant-gardistisch architect en vader van onder meer de Antwerpse politietoren, vond het destijds bijzonder leuk dat zijn bouwsels afgekeurd werden door de goegemeente. Maar de tijden zijn veranderd: nu is zijn huis in Deurne een museum.
Renaat Braem (1910-2001) is ongetwijfeld een van de kleurrijkste figuren van de naoorlogse architectuur in België. Hij bedacht Antwerpen met de intussen befaamde, maar destijds verguisde politietoren en een reeks imposante sociale flatgebouwen aan het Kiel. Met zijn polemische novelle Het lelijkste land ter wereld (1968), gevolgd door Het schoonste land ter wereld (1987), die kleurrijk en komisch de spot drijven met de Belgische stedenbouw en architectuur, werd hij later een BV in intellectuele milieus. Braem behoort nu tot de generatie ontwerpers die aan herontdekking toe zijn.
Tot voor enkele jaren werd er neergekeken op de moderne architectuur van na de Tweede Wereldoorlog. Begrijpelijk, de grote tenoren hadden tijdens het interbellum baanbrekend werk geleverd. Bovendien bleven enkele onder hen ook na de oorlog actief, zoals Victor Bourgois, Gaston Eysselinck en Léon Stynen, waardoor de jongere generatie toch maar moeilijk uit hun schaduw kon treden. Pas de laatste jaren, mits doorgedreven onderzoek in archieven en universiteiten, herwaarderen we het talent van de jaren vijftig en zestig, ontwerpers als Jacques Dupuis, Willy Van Der Meeren, Lucien Engels, Peter Callebout en Braem worden incontournable. Belangrijk daarbij zijn natuurlijk de archieven van die architecten, die makkelijker dan vroeger, een weg vinden naar een officiële instelling.
Dat is ook het verhaal van Braems woning. De architect besliste om zijn eigen huis met archief te schenken aan de Vlaamse Gemeenschap. Uiteindelijk kwam dit patrimonium bij de afdeling Monumenten en Landschappen terecht, die knapte het pand de laatste twee jaar op en stelt het nu open voor het publiek. Het volgende nummer van het tijdschrift Monumenten & Landschappen is overigens volledig gewijd aan Renaat Braem.
your Amazon recommendations